,,Ja, het is inderdaad allemaal best snel gegaan, maar blijkbaar heeft het zo moeten zijn.” Verteld Nadine. 

De ontmoeting in Parijs is een klein wonder
Dat de twee elkaar in Parijs ontmoetten is een klein wonder te noemen. Adnane zou in de periode dat Nadine de ‘stad van de liefde’ bezocht eigenlijk helemaal niet in Parijs zijn. Hij zou op vakantie gaan, maar door een blessure besloot hij thuis te blijven. En de kans dat Nadine een bezoek zou brengen aan de Franse hoofdstad was ook nihil. “Ik heb niks met Frankrijk,” lacht Nadine. Maar toen een vriendin er, na een verbroken relatie, even tussenuit wilde, besloot Nadine met haar mee te gaan.

“En daar ontmoette ik Adnane. We hielden contact toen ik weer naar Nederland vertrok en van het één kwam het ander. Vanwege mijn werk (Nadine is samen met haar broer eigenaar van een aannemingsbedrijf in beton, red.) kon ik niet zo makkelijk verhuizen naar Parijs dus kwam Adnane - die in de fitnessbranche werkt- naar Nederland. Dat was in 2020. “Ik vind het nog steeds heel bijzonder dat wij elkaar überhaupt ontmoet hebben. Blijkbaar heeft het zo moeten zijn.”

De komst van onze zoon heeft zo moeten zijn
Het tweetal werd in 2020 verrast met een zwangerschap. “Dat was niet helemaal gepland, geeft Nadine toe. Maar toen we van de schrik bekomen waren, waren we vooral ontzettend blij. Royce, zoals hun inmiddels 22 maanden oude zoontje heet, is zoals Nadine het zelf zegt: een godsgeschenk. “Net als onze ontmoeting in Parijs, heeft de komst van Royce blijkbaar ook zo moeten zijn. Wij zien het als iets moois. We zijn dan ook erg dankbaar dat ons dit is overkomen.”

Toch is het soms best lastig, geeft Nadine toe. “De zwangerschap, de geboorte. Dat zijn dingen die je het liefste wil delen met je familie. Voor Adnane was dat heel moeilijk. Hij heeft hier in Nederland geen familie. Een broer en zus wonen in Parijs en zijn ouders en een andere zus wonen in Marokko. En door de reisbeperkingen vanwege corona was het nóg lastiger om elkaar te zien. Zijn ouders hebben hun kleinzoon pas in de armen kunnen nemen toen hij een jaar was.”

Communiceren in een taal die niet je moedertaal is
“Het is rot om te zien dat je partner het moeilijk heeft met het gemis van zijn familie. Natuurlijk praten we daarover met elkaar en hij kan ook heel goed met mijn familie opschieten, maar toch: sommige dingen deel je het liefst met je eigen familie”, vertelt Nadine. Daarnaast is het praten over emoties in een taal die niet je moedertaal is, vaak lastig, vertelt Nadine. “Je vindt niet altijd de juiste woorden die je gevoel goed weergeven. Daar heeft Adnane last van, maar ik ook. We communiceren immers met elkaar in een taal (Engels) die niet onze moedertaal is.”

Op één lijn over de opvoeding 
“Het is fijn dat Adnane en ik over veel dingen hetzelfde denken. We zitten op één lijn als het gaat om de opvoeding van Royce en ook over andere zaken denken we vaak hetzelfde. Dat kost totaal geen moeite. En als we wel een keer ruzie hebben? Dan geven we elkaar even de ruimte en praten we het op een ander moment rustig uit. Negen van de tien keer blijkt het dan een ruzie om niks,” lacht Nadine.